Archiwa tagu: ecuador

Boli przez chwile. Winston byl bezlitosny. 5 minut i gotowe. Body piercing. Kawalek zelastwa w moim jezyku. Potem Marina i podobne cos w nosie. W okolo cala banda. Bija brawo Winstowi tuz po zabiegu, ja w tym czasie plucze usta woda z soda oczyszczona.

Czemu ludzie to robia? Wlasciwie nie wiem. Z ciekawosci? Na pewno… bo sa masochistami? tez…. bo chca byc oryginalni? czemu nie…

Ostatni dzien w Ekwadorze. Nie moge jesc przez 3 dni. Jutro Cartagena. Mowie teraz jak czlowiek ktory RRRRRRRRR nie wymawia… cos , jakas odmiana…

PS.
Michael gracias por sacar las fotos , hombre ! :)))

Piatek. Wieczor. Ile tych piatkow juz bylo?

Wlasciwie nie za wiele. Ostatnie dni w Ekwadorze. Moim BABILONEM Kolumbia – maksymalnie na 30 nastepnych dni. Eksodus. Karaiby, plaza, ponoc wspaniali ludzi i tym samym kobiety. Tak slyszalem, tak mi ludzie mowili i ptaki na nielicznych drzewach w Quito wycwierkaly.

W El Centro del Mundo – w samym centrum swiata – poleje sie alkohol. Lotem ptaka wiesc sie po okolicy rozniosla. 15 litro Cuba Libre. Fidel i Che w swoim zyciu tyle nie wypili zapewne. Choc Castro ma jeszcze szanse.

No wiec do dziela.

W Papaya.NET polecial OASIS. Dawno nie slyszalem tych skurczybykow.

Muzyka.

Zasluchuje sie ostatnio w Manu Negra – od Italiancow przegralem. No i genialny koncert Manu Chao w mediolanskim radio. Aha… no i niespodzianka. Bedur i Magdala beda zainteresowani niechybnie. Klezmer Band z Amsterdamu. Dziwnym zbiegiem okolicznosci widzialem tych kolesi z Bedurem podczas naszego TRIPU do Amsterdamu w 99. Nie za wiele pamietam, bez bicia sie przyznaje. Siedzielismy w Vondel Parku, gdy okolesie zaczeli zasuwac genialna klezmerska muze. W tym samym mniej wiecej czasie Italiance rowniez zabawiali w zielonym miescie. No i dostali kasete od tego bandu. Mam i ja. Na MD.

***

W niedziele SPIS LUDNOSCI w Ekwadorze. WIec bede odciety od swiata. Wszystko zamkniete. Brak ludzi na ulicach. Bede ogladal TV i czytal ksiazke…

***

Wzrasta liczba osob czytajacych i ogladajacych moje wypociny…

Wspolczucie ;))

***

Malysz znow skacze. As Pan skoczyl….

***

W Polsce zbliza sie zima

***

W Ekwadorze wiosna. 25 stopni. Deszczowe dni.

***

Zaczeli sprzedawac koszulki z Osama

***

Na swiecie atmosfera przesaczona ANTRAXEM i jakaniem Busza. Inaczej w Ameryce Poludniowej. Tu jak zwykle FUTBOL w modzie. I nieustajaca impreza.

***

Nowy wiek sie juz naprawde zaczal. Moze mam jeszcze z 50 lat zycia. Jak dobrze pojdzie.

***

Z rana, po 3 godzinach spania, zapodalem kawe, zadzownilem do ambasady Kolumbii, przyjechal Michael (koles z Niemiec, z ktorym sie codziennie imprezowalo w Montanicie).

Mam wize, plany sie w miare wyklarowaly i zamiast zapodawac autobusem przez zajete przez rebeliantow tereny, wale samolotem do Bogoty lub od razu na Karaiby. Potem skok do Nikaraguy, Hondurasu, Belize, Gwatemali, Meksyku.

Takie plany, pewnie sie zmienia, jak znam zycie.

Znam?

Chyba nie. Wczoraj rozmowa z dziewczyna ze Stanow na wozku inwalidzkim. Wybryk z czasow mlodosci, 90 mil na godzine, pijani przyjaciele, Hawaje, swietowanie zakonczenia szkoly…

7 lat na wozku. Teraz podrozuje przez Ameryke Poludniowa. Bo jest trundo. Nigdy nie czula sie szczesliwsza w swoim zyciu. Nie wiem sam, na jej miejscu trzeba byly by byc, odpukac…

Dziwna rozmowa, o 3 rano, i jeszcze pijany Andy z Chicago, ktory uciekl ze stanow na Kostaryke (prawo go scigalo i chyba nadal sciga). Teraz bedzie uczyl angielskiego przez rok w Quito. Rozmowa o bolu, wypadkach samochodowych, cierpienu. Nie moglem spac w nocy za bardzo. I slonce tak ladnie z rana przygrzewa…

Czasem lapy opadaja… Ruszylem wrzucic fotki na serwer. Nic trudnego. Szybko znalazlem miejsce gdzie maja CDROM i USB. Prosze bardzo. Zapodajemy. Plyta z instalka do Canona w glownym kompie , ja lacze sie przez siec lokalna, aby zainstalowac ustrojstwo. Nie dziala. Klik, klik. Nic z tego. Ide do kolesia, a ten z glupim usmiechem na twarzy wyjmuje resztki mojej plyty CD (oryginalna Canon). Zlamala sie – rzekl. Kurwa mac. Zlamala sie, jak to sie zlamala, widze cos takiego po raz pierwszy w moim zyciu. Coz – wychodze, bezsilny. Co teraz? Kupuje czysta plyte cdr i szukam miejsca gdzie moglbym zainstalowac USBdriver do Canona i program do sciagania fotek z aparatu. W koncu. Jest. Wszystko zabralo mi 5 godzin…

Stare miasto. Quito. Ladnie, kamieniczki, troche zniszczonych budynkow. Tlocznie na glownym placu. Bo to niedziela. Skacowany tlum dostojnie lezy gdzie pobadnie, siedzi, milczy, patrzy czerwonymi od przepicia oczyma. Tloczny market, bulka z serem i figa, odswietna i skacowana atmosfera.

Rozmowa. Wieczor. Centrum swiata. pokoj z dwoma pietrowymi lozkami. Ja, Nicos i trzech kokainstow z Londynu. Working class heroes. Kierowca, stolarz, budowlaniec. Sluchaja dziwnej konwersacji. Nico jest z Grecji. Mieszka w NYC i robi to samo co ja prawie. Tylko ze na video. Mini DV kamera, dziennik, a tematem jest Ameryka Poludniowa a historia srodkow halucynogennych. Kreci film, cyfrowo, czarnobialo i kolorowo. Bedzie to duza rzecz. Totalne porozumienie i inspiracja. Moj zeszyt wypelnia sie pomyslami.

Przenosimy sie w inne miejsce. Rozmowa wciaz w toku. Dolacza koles z Izreala – byly (lub wciaz) hacker, nalogowy komputerowiec, zajebiscie zdolny koles. 10 miesiecy nie tknal juz kompa. Mowi ze spedzal przy nim 24/7. Maile zamierza opebrac po raz pierwszy w swoje urodziny za dwa tygonie. Robil straszna kase, firma wyciskala ostatnie soki z jego mlodego mozgu. Zna hasla, bramki, kody – wciaz moglby zrobic wiele syfu w SWIATOWYM INTERNECIE. Wyobrazacie sobie ze system ICQ wywala sie w ciagu minuty?

Rozmawiamy o przyszlosci. Sieci, ludzkosci, swiecie i o tym jak to wszytsko sie zmieni. Cyber revolution przed nami. Pojecie dobra i zla juz dawno zniknelo. Istnieje w ksiazkach. teorii. Mamy mniejsze zlo i dobro. Smutne to, co?

Chyba jestem spokojny. raczej na pewno tak. Rozmowy, ludzie, zdarzenia. Wlasciwie nie dzieje sie nic – czekam na odezwe Ambasady Locombii. Czytam newsy. Planuje trase. Nic co mogloby kogokolwiek zainteresowac. Nic.

Quito i nowe miasto – wszystko juz wczesniej widzialem, nie zaskakuje, jest moze przyjemne, ale NO SUPRISES.

Spac sie w hotelu nie da. Wczoraj impreza w NO BARZE do 8 rano… TZn. gdzie w jego okolicach ;)

Dzis telewizor, gadki po hiszpansku, picie wody mineralnej i odwiedziny w RESTAURACJI MONGOLSKIEJ – genialna sprawa :) Gazy zabily wspollokatorow….

Przyjechal Matt (koles z Montanity), w nocy z NYC przyleciala jego laska (bardzo ladna mala chinka)… Sniadanie w Papaya Net (salatka owocowa) i walimy na miasto… stare miasto… pstryk pstryk… wiec ciesze sie juz – bo dawno nie pstrykalem (3 dni).

Wstac, wstac. Wczesnie. Marzenie scietej glowy. Bart, chlopie obudz sie w koncu. Tak to jest jak sie oglada film Almodovara do 2 rano.

Przeprowadzilem sie do El Centro del Mundo. Fajne miejsce, a dzis impreza i 50 litrow alko za darmo. Spotkalem starego przyjaciela z Montanity – Winstona. Dostal wlasnie role w ekwadorskiej operze mydlanej, gra Indianina – bo kogo innego moglby zagrac? Sklepem surfingowym zajmuje sie obecnie jego brat Oscar. Chwile potem przylazl niedoszly trup – Sebstian z Quebecu – ktory zadarl w Montanicie z miejscowymi rzezimieszkami – pocieli mu facjate „tulipanem”. Po calym Ekwadorze chodzili pogloski ze kolo jest martwy, stracil wzrok lub zmysly. Zadne z dwoch pierwszych, ale pewnikiem trzecie. Ma teraz calkiem spora szrame na czole ale chyba czuje sie niezle.

Ambasada Kolumbii, a raczej konsulat. Mila pani w srednim wieku kazala mi spreparowac pokazny pilk dokumentow. Xero x2: kazda strona paszportu, bilet lotniczy (czy Swiss Air jeszcze istnieje?), karty platnicze oraz napisac list motywacyjny po hiszpansku dlaczego to ja chcialbym pojechac do Kolumbii (no wlasnie ? dlaczego?). Uwinalem sie w pol godziny, zlozylem tone papierow i dowiedzialem sie, ze dowiadywac sie moge w srode. Czyli mam minimum 6 dni w Quito.
Kombinuje jak tu powiekszyc fundusze, bo na koncie nie za wesolo. Wlasnie sie przed chwila dowiedzialem ze Banco de Pacifico owalil mnie ze 150 dolcow. Poszedlem do bankomatu w Banos pare dni temu. 50$ – nic z tego, transakcja niemozliwa, 50$ po raz drugi – to samo, 50$ po raz trzeci – prosze sprobowac potem. No i poszedlem sobie. Dzis sprawdzam konto, a tu sie okazuje ze 3 krotna operacja zostala dokonana… rece opadaja….

Quito jest tak brzydkie, ze az piekne. Dyszczy, chmurzasto, slonce ucieklo. Rownik? 0,0 ? Gdzie jak? coś Moze to ta wysokosc 2800 mnpm. Budynki, potraktowane przez tubylcow i czas bez jakiegokolwiek szacuneczku. Odrapane, wzniesione jeden na drugim, na wzgorzach wyrastajacych z betonu.

Dotarlem do Nowego Miasta. Glodny jak wilk, zmeczony jak pies, znalazlem hotel, ktory mialbyc tani, ladny, z kiblem i widokiem na najlepszy burdel w miescie. Wszystko to najprawdziwsze klamstwo. Lonely Planet, moj kochany przewodnik, znow skrewil. Jutro przenosze sie do El Centro del Mundo (Centrummm swiara??? – ciekawe czemu).

Nowe miasto jest calkiem calkiem. Internet za 80 centavitos. Knajpy, kina. I dwie ksiegarnie z niesamowitym wyborem anglojezycznych tytulow. Mam juz pare na oku. Jak np. LP Cuba za 12$ i Antalogia Jack Keruac za 17$…. mniam….

Paranoja. Ponoc AIRPASS na Karaiby z wenezuelskimi liniami lotniczymi – nie istnieje. Jutro sie do biura przejde i zrobie im raban. Przyszedl czas decyzji. Jutro wale do ambasady Kolumbii (jednak). Jak dostane wize, wale ladem na Karaiby. Potem do Caracas, gdzie sie zastanowie co dalej. Jezeli biurokraci w ambasadzie ziewna i odmowia, bede probowal z tym airpassem. Moge tez leciec do Caracas z Quito normalnym lotem za 270$. Jest mozliwosc do Havany bezposrednio za 370$. AAAA..aa… sam nie wiem. Ktos pomoze? ktos doradzi? ktos ma genialny pomysl?

Siedze w pizzeri i obserwuje jak kelner probuje mnie w tzw. chuja zrobic. Nie ladne to slowo – ale po imieniu rzeczy nazywam. Poprosze MALE piwo – koles przynosi duze. Chwile potem taszczy jakis chleb, ktorego przecie, do diaska, nie zamawialem. Prawdopodobnie skonczyl wieczorowy kurs telepatow w Nowosybirsku i wyczytal glod z mojej twarzy, a brzdeczace monety w mojej kieszeni podniecily go na maxa.

No.. ale pizza byla dobra…

Glowa znow pelna mysli, planow. Zmeczony, wroce pewnie do swojego smierdzacego hotelu i zasne kamiennym snem. Chyba, ze…

Historyje dziesiatkow ludzi spotykanych w drodze ukladaja mi sie w glowie. Spisuje. Nie kradne, ale kolekcjonuje i skladam na twardym dysku mojej glowy. To bedzie rzecz o tym jak ludzie przelamuja bariery – a mowiac scisle jedna bariere – ta w mozgu.

MOZESZ ZROBIC WSZYSTKO.

Hm… no prawie. Przelam sie, mysl elastycznie, wyobraznia to twoja bron i narzedzie pracy.

Ludzie w drodze. 20-30 lat. Czasem wiecej. Jezdza dookola swiata – czy sa milionerami? Nie. Czy maja konto pelne dolcow? nie. Wiec jak to sie dzieje?

Moment, chwila. Skladam slowa w calosc. Opowiadanie. Moze pomysl na film. Pomysl na FILM juz jest. I zostanie ZREALIZOWANY.

Lamac bariery, stereotypy, uprzedzenia, wyczuwac dobrych i zlych ludzi, aktorow i ludzi prawdziwych – z krwi i kosci. Co sie w popiol obroca. Ale teraz zyja i robia dobre rzeczy. Kaosmos. Do tego wszystiego dodac odrobine szczescia, umiejetnosc lub DAR znajdowania sie w odpowiednim miejscu i czasie – hardkorowcy pewnie dodali by zeschniety skrzek zaby, pazur nietoperza i niezywy plod lamy – ale te rzeczy sa zbedne.

***

Wczoraj pedzilem rowerem droga przecinajaca zielone wzgorza. Wokolo wulkany, wodospady. Waska drozka, na dole przepasc. Gdzies juz to widzialem. Deja vue. Taa.. to bylo w Boliwi – la Paz. 11 wrzesnia tego roku. Tez rower, wymijanie autobusow, bloto na twarzy. Tyle ze jakosc mniej dramatycznie i latwiej. Taka wycieczka. Wrocilem po 3 godzinach. Spotkalem sie z Tali (Dania, ale tatus z Izraela) i ekipa z Angli. Zabijajac czas gralismy w DICEMANA – czyli lazilismy cala brygada rzucajac koscmi – 1: w lewo, 2: prawo, 3: siedzenie w parku, 4: isc na piwo, 5: pocalowac stara wiedzme sprzedajaca slodycze (fujj), 6: costam innego. I tak z 3 godziny.

***

Pobudka. Place z hotel. Slonce znow radosnie spoglada z gory. Jade do Quito. Tam sie okaze co dalej. Kolumbia? Wenerazuela? Karaiby? Jamajka? Kuba? Centralna Ameryka? Meksyk? USA? Gdzie jak kiedy i co?