Tallinder AW 2016 2017 from Bart Pogoda on Vimeo.
Reserved Man Campaign Spring 2016 from Bart Pogoda on Vimeo.
director, dp, edit, colors: Bart Pogoda | Afphoto
glidecam camera: Marcin Morawicki
assistant: Nuno Andrade
styling: Michal Kus
styling assistant: Wojtek Ogorzałek
make-up: Wilson | Warsaw Creatives
hair stylist: Michał Bielecki | Warsaw Creatives
model: Tommy Dunn @ Kult
art director: Adam Babinek
project manager: Agnieszka Labuszewska
production: Warsaw Creatives
local production in Madeira: Elsa Gouveia
music: Upright Music „Boho Dreams”
Portugalia po raz kolejny zaskoczyła. Miło, autentycznie. Bez tłumów turystów, okropnych pasaży handlowych i zniszczonego krajobrazu. Teraz byłem w pracy, ale następnym razem polecimy tam na wakacje w trójkę.
Tymczasem powrót do Warszawy i prostowanie pogiętego.
Samolot podchodząc do lądowania na Horcie zrobił ostry zakręt, A 320 jednym skrzydłem prawie dotknął wody, a potem z prawej strony zobaczyliśmy 4 krowy nad skrajem przepaści gapiące się i przeżywające soczystą zieleń trawy porastającej wzgórza wyspy. Wszystko z okien airbusa i zanim zdążyliśmy stęknąć z podziwu pomieszanego z zachwytem już lądowaliśmy na super krótkim pasie startowym.
Wyspa otulona chmurami, mgłą, mlekiem lepkich kropelek wody. Wczoraj połowę, a dziś cały dzień jeździliśmy drogami, na których widoczność spadała poniżej 50 metrów. Na szczęście wyspa jest mała, całą można objechać w 4 godziny (wliczając odnogi i „deadends”). Ilość pojazdów, które napotkaliśmy w ciągu tego czasu, liczona jest na palcach naszych wszystkich rąk i nóg,
Parę sklepów, warzyw brak, trzeba było jeździć po całej wyspie wszystkich sklepach, aby skompletować artykuły spożywcze potrzebne wegańskiej rodzinie do przetrwania przez cały tydzień. Po początkowych obawach, że skończymy na puszkach z fasolką udało się zakupić wszystko, nawet kotlety z tofu prawie jak z Krowarzywa.
Jest tanio, bardzo tanio. 3 mocne podwójne i niezwykle smaczne kawy w spelunie na głównym placu to równowartość małego jednołykowego espresso serwowanego w warszawskich hipcafes. Ziemniaki, cebula, papryka, kapusta i fasola jak w warzywniaku w PL.
Jedziemy, zakręt za zakrętem, bardzo często na pierwszym biegu toyoty aygo, która dzielnie pokonuje serpentyny i wąskie przesmyki wiosek zaplanowanych i zbudowanych w XV wieku.
Miejsce wybraliśmy dość przypadkowo, wiedzieliśmy, że chcemy na „koniec świata” i musi być „poza sezonem”. I niedaleko samolotem. To NIEDALEKO okazało się lotem na trasie Wiedeń – Lizbona – Horta – Flores. Krócej się nie dało. Aha, no i znaleźliśmy miejsce na zdjęciu w google, coś a la Nowa Zelandia, wodospad spadający w głęboką zieleń tropikalnej dżungli. Zupełna magia. Tylko, że teraz nie mamy pojęcia gdzie to jest, bo cała wyspa rozwaliła nas zupełnie i w dalszym ciągu nie zadaliśmy sobie trudu, aby odnaleźć to właśnie miejsce.
W drodze na koniec świata – na wyspę Flores – zahaczyliśmy o Lizbonę. Pierwszy raz w życiu. Wrażenie tak wielkie, że zapomnieliśmy jak robi się zdjęcia. Mordercze chodzenie z wózkiem z góry i na dół tam i z powrotem nic nie dało. Zdjęć „nie wychodziliśmy sobie” – a może dwa pełne dni to za mało. Czasem miejsce „siądzie” – zdjęcia same się robią :) W tym przypadku było znacznie trudniej. Może innym razem. Jutro Azory – gdzie pewnie i tak sobie nie odpoczniemy. Leo ma już 11 miesięcy.