Wczoraj zar lal sie z nieba, na ktorym nawet sokolim nie wypatrzysz chumrki. Gorace powietrze zamkniete w asfaltowej klatce ulic wielkiego miasta. Na ulice wylegli pakistancy sprzedawcy lodow i napojow. Ja tymczasem pojawilem sie w Parku Centralnym. Ja i deska. Bebel Giberto i jaj mama i tata plus Beastie Boys (ze skladanki maaraaasa). Jedziem. Las w srodku miasta, skaly, zameczki, jeziora, ogromne przestrzenie boisk bejsbolowych, pol nagie ciala smazace sie w promieniach rakotworczego slonca, rolki, deski, rowery. Brakuje tylko waty cukrowej, po ktorej masz slodko lepiace dlonie. Jedziem. W dol i w gore. Zasuwam pomiedzy ludzmi. Surfing. Po 2 godzinach jezdzenia po calym parku wracam na ulice.
Lexington Ave., Park Ave. Od 87 zaczyna sie fajny zjazd w dol. Do 57. 30 ulic. 20 ulic to okolo 1.6 mili. Zdejmuje sluchawk, skupiam sie na jezdzie. Staram sie zalapac na ZIELONA FALE aby zadne czerwone swiatlo nie zatrzymalo mnie. SURFING. DOkladnie to jest to. Jak na oceanie. Tez czekasz na fale, na dobra fale, ktora dlugo cie poniesie. Musisz uwazac na innych surfujacych i ewentualne rekiny, co biora cie za smakowitego zolwia. Na ulicach miasta sa taksiarze, kierwocy autobusow, gliniarze, przechodnie i dziury w jezdni.
To byl dobry dzien. Wrocilem do domu i zszedlem. Miala byc impreza. Ale zaczalem ogladac „Mexican” z Pittem i Roberts i zasnalem.