Kiedys sobie pomysle – tak poczelo sie lato 2002.
Byla polowa maja, a laseczki biegaly z pepuszkami na wierzchu, aby reszta swiata mogla trzepac kapucyna. Na ulicach gnily smieci, sprzedawcy sprzedawali precle i kokekole zimna jak wszystkie topniejace lody Antarktydy. A ja? – wlasciwie co ja?
Zalapywalem sie na to wszystko ;)
Lekki miszmasz w glowie, niezrealizowane pomysly, co sie az gotowaly w tej lysej puszce kiwajacej sie na czubeczku mojego tulowia. Na uszach mialem swoja muzyke, „pockets full of cheese”, aparat bez filmu w torbie i wcale nie robilem zdjec. Robilem je oczami. Szkoda filmu, poza tym wciaz czekalem na aparat cyfrowy, ktory wydawal sie nie nadchodzic…
Codzienna wizyta na 42 ulicy – Times Sq. – kiczowate centrum wielkiego miasta. Juz mialem dosc tego miejsca, ale codziennie mozna bylo mnie tam spotkac.
Wkurwialy mnie hordy turystow robiacych sobie zdjecia na tle mrugajacych psychodelicznie ogromnych ekranow, kierowcy toczyli odwieczna walke z przechodniami, oszusci z Pakistanu (choc wlasciwie nieodgadnionej narodowosci) niczym SpajderMan (widzialem juz ten film, wlasnie przed chwila i sie podobal , bo sobie wylaczylem mozg z pradu stalego) wkrecali w swa siec zdezorientowanych klientow, sprzedajac im zepsute aparaty za naprawde „niska cene”, maj frend.
Probowalem tez sprzedac swoje zdjecia, spotykalem sie z roznymi ludzmi i bylem o krok od podpisania pewnej umowy. Czy to sie stalo. Wtedy jeszcze tego nie moglem wiedziec, bo snulem tylko nic nie warte przypuszczenia, zamiast stac obiema stopami na twardym gruncie.
Bylo przyjemnie, nadchodzily gorace dni, w czerwcu mialo byc juz nie do wytrzymania, i wszyscy z upragnieniem mieli czekac na przyjemna jesien.
Ale wciaz jednak byl maj, a zyc dniem dzisiejszym nalezalo. WIec wymazalem z karty pamieci wszystkie mysli a propos przyszlosc, w niepamiec puscilem pytania „co bedziesz robisz jak powrocisz do Polski” – tak jakby kogokolwiek to interesowalo – takie podtrzymanie konwersacji o Nietschem.
Przestaje biegac jak debil po tych samych ulicach, sa inne miejsca, biore longborda, MD, i jade jutro pojezdzic po Parku Centralnym. Moze sie cos zdarzy…
PS.
W sobote impreza na Manhattanie, bedzie ciezko, mam nadzieje ze w niedziele pojawi sie nowa notka. Pray for me, madafuckerz. tymczasem spadam, musze sie znalezc na Grand Ave. St. najpozniej o 11:40 – nie mam ochoty po raz enty maszerowac pustymi ulicami Queenz