
DCIM100GOPROGOPR2460.JPG
DCIM100GOPROGOPR2460.JPG
Droga 8 jest kręgosłupem. Wije się wzdłuż kamiennego wybrzeża, od Sibenika przez Žaborić i Grebašticę. Potem aż do Primosten jest spektakularnie, wspaniała droga tuż nad morzem. Co jakiś czas można odbić w góry i do Rogoznicy dojechać przez turbo dziury, które jednak nigdy się nie nudzą. W zimie jest mroczniej, szaroczerwono z dodatkiem kamienia. Choć są kotliny otoczone górkami, wypełnione sadami oliwnymi i wąskimi drogami przecinającymi teren w każdym kierunku. Do tej drogi nr 8 przyczepione są całe skomplikowane pajęczyny szutrowych i poklejonych-asfaltowych dróg. W maju wszystko zamienia się w zieloną dżunglę. Nigdy się tu nie nudzę, choć znam każdą drogę przez oliwne sady, większość zatoczek i chyba wszystkie porzucone auta.
5 miesięcy poza Polską. Nigdy tak długo nasza czwórka tak długo nie mieszkała w innym kraju. Czasem to były dwa miesiące w Japonii, miesiąc w Chorwacji, dwa miesiące na Słowacji. Ale nigdy jeszcze w taki sposób. Permanent Vacation. Teraz Józefów i Warszawa. Właściwie praca odkąd przylecieliśmy ze Splitu trzy tygodnie temu. Siedzenie po nocach i robienie każdego zlecenia, które mogę. Nigdy też nie żyłem w tak dziwnych, niepokojących czasach. Gdyby Lem z Dickiem usiedli przy stole, spożyli kartonik z Asterixem to może by im coś takiego wyszło. No, ale „ważne są tylko te dni których jeszcze nie znamy”.
Dalmatia. Croatia. Chciałem napisać, że wiosna w pełni. Na to już chyba za późno bo wiosna trwała chwilkę i już zaraz na wybrzeżu Dalmacji lato.
W internecie i gdzieś tam w świecie koniec i początek wszystkiego. „Yes, no, maybe” nikt nie wie nic – szaleńcy u władzy, głowy komentują i się spierają. W USA zaraz Trump zaprosi na ulice wojsko, w PL chaos polityczny – afera za aferą i burdel covidowy. A my takie szczęście. I czasem są dni, że tego nie doceniam za bardzo, bo nerwówka, bo zwątpienia, bo zmęczenie. Ale naprawdę patrząc wstecz lepiej nie mogliśmy trafić niż tu w Chorwacji, nad brzegiem morza.
Sytuacja covidowa na miejscu optymistyczna – to znaczy jest tak jakby się nic nie stało. Wg statystyk europejskich Chorwacja świetnie poradziła sobie z wirusem. Nowe przypadki w skali kraju można policzyć na palcach jednej dłoni, maseczki stają się rzadkim widokiem, nie ma kontroli policji. No ale Chorwacja liczy na turystów w letnim sezonie więc na jesień może być gorzej.
U nas dzień za dniem, raz lepiej raz gorzej, ale chyba nie możemy narzekać, że na czas epidemii tutaj utknęliśmy. W lipcu już trzeba będzie wrócić do PL i popracować. Oszczędności topnieją a praca się sama nie zrobi. Jeżeli będzie ;)
Wraz z luzowaniem zasad dotyczących c-19 zaczęli otwierać atrakcje turystyczne i parki narodowe. Marzyła się nam minimalna zmiana otoczenia więc wybraliśmy się na jednodniowy, mega turystyczny trip, do Krka National Park. Już mi chyba wali po głowie, bo w kółko powtarzałem, że coś wygląda jak w innym miejscu niż w tym w którym się aktualnie znajdujemy. Jadąc przez most wiszący nad dwoma brzegami cieśniny przed Szybenikiem mruczę pod nosem „o to wygląda jak w Szwecji”, potem na promie przeżywam, że to fiordy jak w Norwegii, potem widzę plażę dokładnie taką samą jaką widziałem w Zion National Park w USA. Potem w krzaczorach wykrzykuję, że przecież tu jest jak w Tajlandii, a pod kamienną kapliczką byłem w Pirenejach, w Hiszpanii. No tak a pół godziny później w wyludnionym Szybeniku chodziłem jak po Katanii. Coś w tym musi być, już w drogę bym ruszył, choć wiem, że to jeszcze długo nie nastąpi.